ZNOWU KURWA TO SAMO

   Nigdy nie umiałam podsumowywać roku. Mam wrażenie, że wszyscy wokół mnie to robią. Czuję irytacje. Może gdybym spróbowała, zrobiłabym to. Tyle że nie chcę. Bo po chuj.
   Nie czuje jakiejś magii przy zmianie roku kalendarzowego, jutro jest po prostu zwyczajny kolejny dzień, 1 stycznia.

   Mąż dostał kolejny prezent od koleżanki. Ode mnie też będzie, taki noworoczny. Czuje się jak na wyścigach. Nie chcę tak się czuć.
   Już wiem, dlaczego jej nie lubię. Właśnie dlatego, kurwa. Nie rozumiem, po co jakaś kobieta od czasu do czasu daje prezent mojemu mężowi. Fakt, na początku było to zabawne.    Teraz mnie to wkurza.
   Najważniejsze w tej sytuacji jest to, że nie wpadam w zazdrość i obwinianie męża. Jestem z siebie dumna, że nie wpadam w te cholernie toksyczne emocje. Ta sytuacja to nie jest jego wina, jak ona się zachowuje.
   Spróbuję sobie wyobrazić, co by było, gdybym to ja dostawała prezenty od mężczyzny, którego uważam za przyjaciela, i który byłby na pieńku z moim mężem. Na pewno czułabym się niezręcznie i chciałabym, żeby przestał dawać mi książki, T-shirty, pocztówki z "naszymi" żartami. Trochę się cieszę nawet, że to nie ja dostaje te wszystkie prezenty.

   O czym zaczęłam pisać?
   Podsumowanie roku.
   Nie będzie go. Planów na 2022 też brak. Chcę po prostu żyć i cieszyć się życiem, póki go mam.
Tyle.

   Przegapiłam spotkanie robocze, będąc... w pracy, siedząc obok gabinetu szefowej. Też tak macie, taki kosmos w głowie? Dziwnie się z tym czuję, jest mi przykro. Naturalnie już obwiniłam siebie w każdy możliwy sposób. Jestem tak rozkojarzona, nieogarnięta. Pewnie chcą mnie już zwolnić. Cóż zrobić, tak czuję tę sytuację.

   Nadal nie rozumiem, jak to działa — zwoływanie zebrań w tym wspaniałym zespole. W sobotę, wolny od pracy dzień, w czacie roboczym zjawiło się powiadomienie o zebraniu w poniedziałek. Czas miał być wybrany wspólnie. Ponieważ pasowała mi każda godzina, zaznaczyłam „haczykiem”, że widziałam powiadomienie, naiwnie licząc, że po wybraniu godziny spotkania zobaczę w czacie nowe powiadomienie o tym. Przypomnę, była to sobota, miałam urodziny i czadowy nastrój, wiec wróciłam do siebie i swojej miłej urodzinowej wycieczki. W niedzielę byłam zajęta wracaniem z wycieczki, a w poniedziałek wróciłam do biura.

   To przygłupie, - siedzę tuż obok wszystkich zainteresowanych spotkaniem osób, tylko że mam biurko ustawione tyłem do gabinetów tych ludzi. Do czatu, tego wątku powiadomień nie zaglądałam, po prostu zapomniałam to zrobić wczoraj i dziś, gdy zaczęłam pracę. Nawet nie zauważyłam, jak część osób cichutko wyszli jak myszy z gabinetów i spotkali się gdzieś tam. Nie przyszło mi do głowy zerknąć do czatu, nawet widząc, że wszyscy gdzieś zwiali. W sumie to nie wszyscy, tylko mój dział. Siedzę wśród ludzi z innego, powiedzmy, działu, ale wątpię, bym przypomniała sobie o spotkaniu, nawet zobaczywszy, jak mój dział wychodzi. Najwyżej pomyślałabym, że poszli na przerwę obiadową. Zazwyczaj jem sama.

   Wciąż — już kurwa pół roku — czuje, że nie jestem do końca zintegrowana. Mam wrażenie, że albo zachwiana jest komunikacja międzyludzka, albo ja jestem stukniętą i nie potrafię zwyczajnie rozmawiać z ludźmi. 

   Ciekawe, co przegapiłam... W sumie szkoda. Mogliby mnie też zawołać. Czuję się czasem zupełnie niewidzialną. 

   Zbliżają się moje urodziny. Zawsze po urodzinach miałam poczucie, że znowu spieprzyłam sobie święto. Mówię bliskim, że nie jest dla mnie ważne, choć czuję inaczej. Nie przyznaję się, ale zawsze czekam na jakiś prezent. I też zawsze powtarzam, że na nic nie czekam. Jednakże czekam. Moi bliscy wiedzą to i starają się zrobić w ten dzień dla mnie coś miłego. To miłe. 

   Nigdy nie zapraszam na swoje urodziny gości. Czekam, aż ktoś mnie powinszuję, ale ze wszystkich sieci społecznościowych starannie usunęłam datę swoich urodzin. Ha-ha.

   Wcześniej nie planowałam obchodów swoich urodzin. Myślałam, że samo się ułoży i zawsze było jakoś szaro. Nie pamiętam, co w ten dzień robiłam rok temu czy kiedykolwiek jeszcze. Teraz postanowiłam to zmienić. Będzie inaczej.

   Teraz moje urodziny będą wyjątkowe. Zaplanowałam wycieczkę. Jadę zwiedzić nową miejscowość, zobaczyć gród Galindów, a potem przenocować w XIV-wiecznym zamku, w którym spalono ostatnią czarownicę Europy. W tymże zamku znajduje się wystawa narzędzi tortur. Szukałam coś wyjątkowego, żeby zostało w pamięci. Coś niezwykłego. Mam pojebaną wyobraźnię.

   To będzie już za dwa dni, a dziś, teraz jest mi trochę smutno z byle powodu. W sumie to nie mam czego się smucić, jest jak zawsze. Czyli nic.

   Nie uważam smutek za coś, co trzeba natychmiast naprawiać. Czasem człowiek się smuci, to jest normalne. Trochę lęków, trochę złości we mnie się uzbierało, trochę zmęczenia, wątpliwości, frustracji, bezradności. Poza tym ciężko się przyzwyczajam do krótkich jesienno-zimowych dni. Właściwie to nie przyzwyczajam się, pokutuję przez całą zimę. Lubię słońce i nie znoszę oświetlenia sztucznego. I te wszystkie ubrania, strasznie to nie lubię. Wilgoć, ciemności, mgła, smog, deszcz. Mniej więcej jestem tylko przekonana do śniegu. Szkoda, że w naszym klimacie jest on raczej rzadkością (mimo prawie dziewięciu miesięcy chłodów). Lubię patrzeć na spadające śnieżynki, lubię dźwięki pod nogami, gdy idziesz po ośnieżonej ścieżce, którą nie zdążyli oczyścić mrówki z zarządu oczyszczania miasta. Ten śnieg, atmosfera bożenarodzeniowych świąt — też to lubię. Co prawda nie podobają mi się świerki w domu, ich zapach przywołuje wspomnienia o pogrzebach, ale kupuję choinkę dla kotów. Jestem przecież dobrą osobą i dbam o innych, a koty uwielbiają choinkę. Całe szczęście, że ani jeden z trzech moich kotów nie umie pisać listy do Świętego Mikołaja. Zwariowałabym szukać prezentów, bo znam siebie, szukałabym co innego dla każdego kota... Jednak wszystko po kolei. Najpierw moje urodziny, potem choinkowe szaleństwo. Ostatnio w pracy spotykam sporo zakatarzonych ludzi, więc życzę sobie być w dobrym zdrowiu w swój dzień. Oby żadnej gorączki i takie tam. *wznosi toast*

   Skupiam się na teraz. Zaczynam. Dziś jest środa. Nie poniedziałek. Moje nowe coś zaczyna się dziś. W środę. 

   W środę staram się rysować. Tak, poszłam na kurs. W domu nigdy nie mogę się zmusić do rysunku, poza tym nie umiem trzymać ołówka i rysować ładne linię, dlatego potrzebuję nauczyciela. Rysuję w studio miejskiego centrum kultury. Nie zawsze się udaję dotrzeć tam mianowicie w środę, ale dzięki pracy na zmiany udaje mi się zaoszczędzić 2-3 środy w miesiącu dla siebie. Swojej pasji. 

   Dziwnie, bo zawsze w przeddzień środy i w środę rano mam w głowie całą listę wymówek, że nie mogę pójść. Chore, prawda? Lubię i chcę nauczyć się rysować, ale szukam powodów rezygnacji z zajęć. Leniuchuję i zmuszam siebie. Zawsze to jest walka. Przypominam wtedy sobie, jak się czuję w trakcie i po zajęciach. Jest cudownie, bo jestem na zajęciach...sama! Kurs rysunku odbywa się w niepopularnych godzinach, poza tym to martwa natura (kto to lubi oprócz mnie?) dlatego pewnie na zajęciach tylko ja i nauczyciel. Takie indywidualne zajęcia. W studio jest ciepło, jasno i przytulnie, a ja to lubię. Prowadzący zajęć, Pan M., cudownie się ze mną dogaduje. Szczerze mówiąc, jestem małomówną, raczej się nie odzywam, tylko od czasu do czasu podaję oznaki życia, mrucząc "tak" i "aha", gdy Pan M. podpowiada gdzie i co poprawić, na co zwrócić uwagę. Mimo to Pan M. fantastycznie trafia w moje potrzeby: jest spokojny, skupia się na tym, co mi poszło dobrze, chwali :) Nie wyśmiewa, nie kpi, nie poniża moje pracy. To jest świetny nauczyciel i jest mi po prostu fajnie. Uczę się widzieć kształty, cienie, coraz lepiej idzie mi wydobywanie z siebie szkiców.

   Dzisiaj dzięki własnemu lennictwu ledwo dałam się namówić na zajęcia. Znalazłam w domu kupę rzeczy do zrobienia. Raptem zachciało mi się umyć naczynia. Potem wytrzeć blat. Z balkonu tymczasem wołały uprane ubrania. Koty dwa razy nasrali do kuwety. Każdy kąt w domu krzyczał "umyj mnie", "poskładaj nas", "wytrzyj tam". Naprawdę było trudno się spakować.

   Ale ja zrobiłam to. Wyszłam z domu, gdy wspomniałam sobie raptem o włączonej kuchence elektrycznej. Następnie przypomniałam swojej nerwice, że kuchenki nie włączałam. Przed zapakowaniem się w samochód musiałam trochę pogrzebać w pamięci wczorajszego dnia, aby odtworzyć w świadomości gdzie to auto, do licha, jest zaparkowane. Codziennie parkuję "przy szlabanie", "obok budki pck" albo "na górce". Każdorazowo zaglądam do dnia poprzedniego, odtwarzając minutę po minucie. Po co, gdy te trzy miejsca są blisko siebie? Nie mając tej wiedzy w głowie — panikuję. Nie ma żartów.

   Nareszcie jadę! 

   Przede mną droga, która daje się łatwo pokonać w 12-15 minut pod warunkiem, że jest to dzień świąteczny z zamkniętymi galeriami. Wyszłam z domu 15 minut przed zajęciami i raczej trudno było o punktualność. Całe szczęście, że nie jestem w szkole ani na uczelni. Nie znoszę, gdy, spóźniając się, wszyscy na mnie zerkają (dlatego nigdy - prawie - i nigdzie się nie spóźniam). Droga była trochę zakorkowana. Mimo to dosyć szybko dotarłam do ronda. Czekał mnie skręt w lewo (2 pasy w prawo, 3 pasy prosto i 2 pasy w lewo). Udałoby się to zrobić w mgnieniu oka, gdyby nie ten korek i jakiś burak na ciężarówce, który, skręcając, stał tak fatalnie, że zatamował połowę ronda. Dzięki niemu nikt nie mógł przejechać. Trwało to.. Nie wiem.. Ile czasu zajmuje zmiana świateł na zielone (strzałka w lewo)? No właśnie. Kilka cennych minut. Ty, palancie, serio, trzeba było tu wjeżdżać, widząc, że samochody przed tobą się nie przesuwają naprzód? Zagniewałam się.

   Póki gotowałam się, korek się rozluźnił. Dotarłam wreszcie do centrum kultury. Jest to wspaniałe miejsce, które swojej wspaniałości zawdzięcza darmowemu parkingu. Dzisiaj pech chciał, bym nie zobaczyła ani jednego wolnego miejsca. Na prawdę! Zero! Stałam przed schodami, tamując przejście, moim oczom ukazała się tabliczka z groźbą odholowania. Nie wysiadłam. Zerkam na zegar. Półgodziny mi zajęła droga, zostało 2:45 godzin zajęć. Całość trwa 3 godziny, ale nawet tyle czasu jest dla mnie często za mało. Marudzę przy szkicach, trudno mi idzie. Rysując kształty martwych natur, ledwo daję radę z symetrią. Bardzo dużo czasu marnuję na rysowanie prawej strony dzbanka, butelki, kubka. Autentycznie mam brak symetrii w umyśle.

   Tymczasem wróćmy do zapchanego parkingu. Z centrum kultury wyszedł jakiś Pan, usiadł w samochód, włączył światła. Ucieszyłam się daremnie. Kolejne 12 minut Pan czyścił chusteczkami kierownicę, panel sterowania, całe wnętrze samochodu. WFT? Kurwa mać.

   Wkurzałam się, stałam obok niego i patrzyłam wprost jak jakiś maniak. Nic z tego. Nie widział mnie. Albo udawał, że nie widzi. Czując, że zaraz wybuchnę, wysiadłam z samochodu, podeszłam do frajera, i... Z centrum kultury szybkim krokiem coś wyskoczyło (nie zauważyłam Pani czy Pan), usiadło i odjechało z miejsca obok.

  Zostało 2,5 godziny. Wzięłam oddech (przecież idę się zrelaksować), uśmiechnęłam się do siebie, dając organizmowi do zrozumienia, żeby już sobie odpuścił. Pomimo to nadal czułam się wkurzona na tego kierowcę ciężarówki z ronda i tamtego samochodowego wycieracza paneli. Trudno.

   Miałam dziś ze sobą węgiel. Dawno go kupiłam, może z dwa lata temu. Od tej pory ani razu nie użyłam, bojąc się go dotknąć (wiem, że on nie gryzie). Dziś jednak postanowiłam, że będzie to dzień odwagi. Musiałam w końcu wziąć węgiel w ręce.

   Przerywając moje rozwagi, w studio zjawił się Pan M.

   — Może chce dziś Pani narysować coś nowego? Tamtą gaśnicę?, - zapytał.